Στα όρια.
Εκεί θα δοκιμαστούν όλα.
Και θα μείνει μόνο αυτό που αξίζει.
Μια ελεύθερη σκέψη
του Ωλένιου Δία
Στις μύτες των δακρύων τα όρια…
Κοιτάζουν απέναντι εκείνο το μαύρο τοίχο που γρατζούνισε η σιωπή τις κιμωλίες της…
Πιο μούσκεμα και από τη θάλασσα ο χρόνος…
Επιτυχής η αφαλάτωση ονείρων σε στεγνό κρατήρα εντυπώσεων…
Θεατής, σκηνοθέτης ο περαστικός εαυτός σου, αυτός που λυσσομανάς να μη τον θυμάσαι…
Ο ευάλωτος, ο άδειος, ο γεμάτος ένταση, πάθος που κρύβεις πεισματικά μέσα σου εκείνο το παιδί με φίμωτρο τις λέξεις…
Το αίμα έπηξε στο μαυσωλείο της στιγμής, σώπασαν τα αστέρια κι άπλωσαν όλη τη νύχτα χαλί στο φως.
Σαν έρθει στης φεγγαρόπετρας το ανάστημα το πιο γενναίο, να ντυθεί τον εαυτό του.
Αφουγκράσου τη βροχή…
Λέει το όνομά σου…
Άκου τη σιωπή πώς κλαίει τρυφερά και σιγοψιθυρίζει όσα μελωδεί η ψυχή σου… στην ματωμένη σου αθωότητα.
Το όνομά σου Ελπίδα…!
Του Ωλένιου Δία
...