Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά των παιδιών με αυτισμό είναι η δυσκολία τους στις αλλαγές. Θέλουν κάθε μέρα να κάνουν τα ίδια ακριβώς πράματα  με την ίδια σειρά.

Ο γιος μου ο Στάθης, ένα αγόρι με ήπιο αυτισμό, μέχρι τα δέκα του κυρίως, αλλά κι αργότερα, δεν ήθελε να αποχωριστεί με τίποτα τα παλιά του ρούχα, όσο κι αν ήταν τριμμένα, ξεβαμμένα και σχισμένα ακόμη.

Εκείνο όμως το ρούχο που αγάπησε τόσο όσο δεν αγάπησε άνθρωπος πράγμα, ήταν ένα βαθύ κόκκινο μπουφάν με σκούρες γαλάζιες γραμμές, που το αγοράσαμε σαν έκλεισε τα εφτά του χρόνια.

Αφού το έδειχνε με καμάρι σε κάθε συγγενή ή φίλο μας, ήθελε να το βλέπει κρεμασμένο στον καλόγερο που υπήρχε στο δωμάτιό του, όταν βέβαια δεν το φορούσε.

Η παθολογική του αγάπη για το μπουφάν αυτό έγινε αφορμή να περάσουμε μεγάλη λαχτάρα. Παρ’ ολίγο να του στοιχίσει τη ζωή.

Ο Στάθης περνούσε αρκετές ώρες σχεδόν κάθε μέρα με τον κατά δυο χρόνια μικρότερό του Μάρκο, γειτονόπουλο και ξάδερφό του. Το παιδάκι όμως αυτό, όσο κι αν προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε όσο γινόταν, δεν μπορούσε να καταλάβει την παράξενη συμπεριφορά του Στάθη. Πίστευε πως ό,τι κάνει, το κάνει επειδή είναι ανάποδος, και σε κάθε ευκαιρία τον… τιμωρούσε με τον τρόπο του.

Σαν πέρασαν τρία χρόνια από τότε που του πήραμε το κόκκινο μπουφάν, παρότι έχασε το αρχικό του χρώμα, κόντεψε και στένεψε, ο Στάθης δεν έπαψε να το λατρεύει και να το φοράει.

Μια μέρα, όλοι στο σπίτι, και πρώτος ο Στάθης, αντιληφθήκαμε πως το μπουφάν είχε εξαφανιστεί. Ψάξαμε ώρες ολόκληρες παντού, ρωτήσαμε ...