Είμαστε με την Ελπίδα στις όχθες του Αχέροντα και κάνουμε τα «δικά μας»... Ο ήλιος δύει και δε λέμε να σηκωθούμε από το μεσημεριανό τσίπουρο. Λίγο το αλκοόλ, λίγο ο μυστικισμός του ποταμού… Σαν ν’ αποκοιμιέμαι. Ανοίγω τα μάτια. Έχει σκοτεινιάσει κι είμαι μόνη σε μια βάρκα με το βαρκάρη. «Μυστήριος τύπος», είναι το πρώτο που σκέφτομαι. Δε βλέπω την Ελπίδα αλλά ξέρω ότι είναι κάπου κοντά και θα σκάσει μύτη από στιγμή σε στιγμή. Είναι η κολλητή μου, το φυλακτό μου και με περίμενε φέτος, όπως και πέρσι, να την επισκεφτώ στις καλοκαιρινές μου διακοπές. Να με φιλοξενήσει, να με ξεναγήσει στις ομορφιές του ποταμού και να κάνουμε τα δικά μας…

Μυστήριος λοιπόν ο βαρκάρης. Και η βάρκα όμως! Τέλος πάντων. Δεν είμαι του “γκόθικ”, αλλά έχω ανοιχτό μυαλό κι απολαμβάνω τη διαφορετικότητα, γενικώς.

- Ωραία είναι εδώ!

Κάνω μια επικοινωνιακή εισαγωγή με θετικό πρόσημο στον Μυστήριο. Δε με κοιτάει…

- Χαρά! Χάρηκα!

Συστήνομαι μιας και συναντηθήκαμε και το θεωρώ θέμα παιδείας. Πάλι δε με κοιτάει. Οκ! Και μυστήριος και αντικοινωνικός...

Κοιτάω γύρω μου, μαύρο σκοτάδι, σκιές και φιγούρες στις σκοτεινότερες αποχρώσεις του γκρι. Νερό, ουρανός, βότσαλα και ψηλά δέντρα παντού. Δοκιμάζω τη θερμοκρασία του νερού με το χέρι και μουδιάζουν τα δάχτυλά μου. Βολεύομαι καλύτερα στο ξύλινο δοκάρι που κάθομαι και όπως κουνιέμαι η βάρκα παλαντζάρει και τρίζει. Ο βαρκάρης, στην άλλη μεριά της βάρκας, δείχνει ν’ αδιαφορεί για την παρουσία μου αν και νιώθω να σπρώχνει λίγο νευρικά το κουπί του όσο αναταράσσω το «όχημα». Απλώνω πόδια, μαζεύω πόδια, περιεργάζομαι τη βάρκα μέσα ...