Τέτοιο γαμημένο πονοκέφαλο, είχε χρόνια να νιώσει! Σαν χιλιάδες σφυριά να χτυπούσαν τα μηνίγγια του, και ήταν ολόκληρος μουσκεμένος, λες και μόλις βγήκε απ’ το μπάνιο. Τί στο διάολο συνέβηκε την περασμένη νύχτα; Και τί ώρα ήταν αλήθεια; Κοίταξε το κινητό του. 3 το μεσημέρι, Χρόνια είχε να ξυπνήσει τέτοια ώρα! Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά τίποτα απ’ το σώμα του δεν υπάκουε. Τελικά μπόρεσε να ανακαθίσει στο κρεβάτι. Έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια, για να συγκρατήσει τη θύελλα που μαίνονταν εκεί μέσα, και τότε πρόσεξε τα ξεραμένα αίματα που ήταν παντού: στα χέρια, στο πουκάμισο, παντού!

“Γαμώτο”, μουρμούρισε μέσα απ’ τα χείλια του, “Τι σκατά έγινε;”

Το μόνο που θυμόταν ήταν πως βρισκόταν σε ένα κωλόμπαρο, κάπου στο κέντρο, και έπινε εκείνες τις απαίσιες μπόμπες που σερβίρουν συνήθως σε τέτοια κωλομάγαζα. Και μια ξεπλυμένη ξανθιά, Ουκρανή, Μολδαβή, ούτε που μπορούσε να θυμηθεί, που κατέβαζε τις σαμπάνιες (Ο Θεός να τις κάνει!) τη μια πίσω από την άλλη.

Σηκώθηκε αργά και μπήκε στο μπάνιο. Ξέπλυνε τα χέρια, και το νερό βάφτηκε κόκκινο. Ύστερα έβαλε το κεφάλι κάτω απ’ τη βρύση και άφησε το κρύο νερό να ξεπλύνει και το θολωμένο του μυαλό. Αισθάνθηκε κάπως καλύτερα και αφού σκουπίστηκε στην πετσέτα, τράβηξε για την κουζίνα. Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη του χολ και η εικόνα του τον σόκαρε! Αναμαλλιασμένος και χλωμός σαν πτώμα με ξεραμένο αίμα στη μύτη του. Παρ’ όλη την αηδία που ένιωσε με αυτό που έβλεπε, μια ανακούφιση τον τύλιξε! Δικά του πρέπει να ήταν τα αίματα. Με κάποιο τρόπο ...