Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό χωριό ζούσε η μικρή Ελένη με τους γονείς της, τον παππού και τη γιαγιά. Όταν οι γονείς της πήγαιναν στη δουλειά η μικρή Ελένη έμενε σπίτι με την γιαγιά και τον παππού, γιατί ακόμα δεν πήγαινε σχολείο. Η γιαγιά της, της έλεγε παραμύθια, τραγουδάκια και οι μέρες περνούσαν σαν νερό. Ήρθε το καλοκαίρι. Ήταν η αγαπημένη εποχή της μικρής Ελένης. «Επιτέλους θα αρχίσουμε να πηγαίνουμε στη θάλασσα», σκέφτηκε με το μικρό της μυαλουδάκι. Ο παππούς της φώναξε: «Ελενίτσα βάλε μαγιό, πάρε σωσίβιο και μπρατσάκια και φεύγουμε για την παραλία»

Η μικρούλα χοροπηδούσε από χαρά. Ετοιμάστηκε με τη βοήθεια της γιαγιάς και έτρεξε προς τον παππού. Τον πήρε μια μεγάλη αγκαλιά και του είπε «Πόσο σ’ αγαπώ παππού! Να ήξερες πόσο». Ο παππούς της χάιδεψε το κεφαλάκι και της απάντησε «Το ξέρω μικρή μου, νεράιδα» Μπήκαν στο αυτοκίνητο. Μπροστά κάθισε ο παππούς και η γιαγιά. Φόρεσαν ζώνη ασφαλείας. Η Ελενίτσα κάθισε στο πίσω κάθισμα και πέρασε και αυτή τη ζώνη, όπως της είχαν μάθει οι γονείς της. Ήταν τόσο καλό κοριτσάκι που τηρούσε όλα όσα μάθαινε. Θυμήθηκε τα λόγια της μανούλας της: «Τη ζώνη αυτή θα την βάζεις πάντα. Είναι για την ασφάλεια σου». Δεν τα πολύ καταλάβαινε όλα αυτά, αλλά για να της τα λέει η μαμά της, θα ήταν για το καλό της. Γιατί η μαμά της την αγαπούσε πολύ και κάθε πρωί η μικρή Ελένη έδινε στους γονείς από ένα φιλάκι πριν φύγουν για τη δουλειά τους.

Ο παππούς ξεκίνησε χαμογελαστός. Καθώς ...