Ο Μεσέν δεν ήθελε να ανοίξει ακόμα τα μάτια του. Ήθελε να ηρεμήσει πρώτα και να επιβραδύνει τους παλμούς της καρδιάς του. Πάλι έβλεπε σε όνειρο ότι έτρεχε, μόνο που τώρα ήταν σαν να ζούσε τη φυγή του σε επανάληψη.  Έσκαβε το μικρό χωράφι του πατέρα  του στο χωριό τους στα περίχωρα της Γκάνα. Ήταν ιδρωμένος και διψούσε πολύ. Έβγαλε την μπλούζα του και μπήκε στο μικρό σπιτάκι τους, ένα δωμάτιο όλο κι όλο, να πιει λίγο νερό και να συνεχίσει. Δεν ήταν κανείς μέσα. Η μητέρα του είχε πάει να ψωνίσει  κι ο πατριός του με τα υπόλοιπα 5 ετεροθαλή αδέλφια του δούλευαν σε άλλα χωράφια. Αυτή ήταν η ζωή τους. Ο Μεσέν όταν ήταν πιο μικρός, ήθελε να πάει σχολείο και να παίζει με την μπάλα του. Όμως μια βόμβα είχε σκάσει στο χωριό τους κι ο πατέρας του ήταν νεκρός. Η μητέρα του δε γινόταν να μείνει για πολύ καιρό χήρα κι έτσι ξαναπαντρεύτηκε κι απόκτησε γρήγορα κι άλλα παιδιά. Η επιθυμία του Μεσέν παραμερίστηκε βίαια.

Την αγαπούσε την οικογένειά του, ειδικά τη μητέρα του. Κι εκείνοι τον συμπαθούσαν. Η μητέρα του όμως τον αγαπούσε και φρόντιζε να μην το δείχνει στους υπόλοιπους παρά μόνο στον ίδιο. Ένα χάδι καθώς άπλωνε κοντά του τα ρούχα, μια καραμέλα όταν του πήγαινε να φάει, ένα άηχο «σ’ αγαπώ» όταν τον κοίταζε στα μάτια την στιγμή που οι υπόλοιποι έφευγαν για δουλειά. Ήταν εκείνη που είχε πείσει το σύζυγό της να τον αφήσει να καλλιεργεί αυτό το χωράφι, καθώς ήταν ό,τι ...