Τραβάω μια κουρτίνα και αφήνω πίσω τα «αυτό δεν γίνεται», την επικοινωνιακή φασαρία που μας βάζει να παίζουμε το πιο κουτό κρυφτό μας.

Όλο μετράμε.

Ποτέ δε «βγαίνουμε».

Και εμείς κρυφτό παίζαμε για το «φτου ξελευθερία για όλους!» Και μετά αρχίζαμε ξανά....

Εδώ θα μετρήσουμε αλλιώς.

Θα γίνουμε ξανά απαιτητικοί.

Άλλα να έχει νόημα, να έχει ψυχή όλο αυτό το πείσμα.

Να πάμε για το «πιο ψηλά».

Τη βάση μας την κρατάμε.

Η βάση είναι εμείς.

Το “πιο ψηλά” πάλι εμείς.

Αυτά τα δύο πρέπει να τα συστήσουμε.

Σαν πλευρές του εαυτού μας που ίσως από τύχη να μην συνέπεσαν.

Όχι σαν αντιθέσεις.

Στη σύνθεση βρίσκεται το στοίχημα.

Και στην πολυμορφία.

Αυτή που θα μας φέρει πιο κοντά στο όλο μας.

 

Σε καλωσορίζω στο Να Μου Γελλάς με μια ιστορία.

«Με τι μοιάζει;» θα με ρωτήσεις για να νιώσεις τη σιγουριά που φέρνει συχνά η σύγκριση.

Αλλά μη μείνεις σε αυτό.

Η σύγκριση γίνεται επανάληψη.

Και η επανάληψη δεν κάνει μεγάλες διαδρομές.

Και εσύ είσαι εδώ για τις διαδρομές.

 

«Μα, με τι μοιάζει;» ίσως επιμείνεις.

Και θα σου πω τη μόνη απάντηση που έχει σημασία, την πιο αληθινή μου.

Αχ, δε μπορώ να στο συγκρίνω.

Ξέρω, μάθαμε τόσο στη σύγκριση.

«Σ’ αγαπώ» να θες να πεις πρέπει να ορίσεις σύνορα, “από δω ως τον ουρανό”....

Εγώ στα ανούσια όρια δε θα δώσω ρόλο.

Κρατάω τις διαδρομές.

Γιατί αλλάζει το τοπίο συνέχεια και αυτό μου ταιριάζει.

Και, ξέρεις, όταν μια διαδρομή είναι πολύ ωραία, δε πρέπει να την συνηθίζεις.

Να τη μαθαίνεις. 

Να την κάνεις κτήμα σου αλλά να μη τη συνηθίζεις.

Ούτε ένα βλέμμα μη γειώσεις.

Πρέπει να σου βάζεις δύσκολα.

Μόνο έτσι θα ζήσεις.

Όχι καλά ή άσχημα.

Μόνο έτσι θα ΖΗΣΕΙΣ.

Όλα τα αλλά, τα εύκολα, θα τα βαρεθείς.

Και σαν βαριέται η καρδιά, ξεχνά. Και το μυαλό, κοιμάται.

Έναν ύπνο κουτό. Χωρίς όνειρα.

Γιατί τη μέρα γεννιούνται τα όνειρα.

Μην ακούς τί σου λένε.

Τη μέρα.

 

Νικολέττα Λέκκα 

δημιουργός του Να Μου Γελλάς