Την Κυριακή 10 Μαρτίου στις 5 το απόγευμα συνομιλήσαμε γύρω από το λευκό τραπέζι του Να Μου Γελλάς στην Πλάκα με τον Θοδωρή Γκόνη. Έναν πνευματικό άνθρωπο που υπηρετεί τον χώρο της τέχνης μέσα από αγαπημένους στίχους, σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, σπουδαίες σκηνοθετικές δουλειές, διδασκαλία αλλά και οργανικές και θεσμικές θέσεις. Τον συναντώ σε ένα καφέ στο κέντρο και μιλάμε για τις συναντήσεις του Να Μου Γελλάς. Το θέμα που επιλέγει βγαίνει μέσα από μια ιστορία αληθινή. Έλα, θα στην πω να τη ζήσουμε μαζί.

Μέσα σε ένα ταξί, ο ταξιτζής μιλάει στο τηλέφωνο με τη γυναίκα του. Βρίζει και φωνάζει για τον γιο τους. Πάλι κοιμάται μέχρι αργά. Πάλι απογοητεύει. Πάλι εξοργίζει τον πατέρα του. Βασική γραμμή άμυνας του πατέρα, μετά ή εκτός από το βρίσιμο, η αγανάκτηση που χτίζεται μέσα από την επανάληψη της πιο άμεσης σύγκρισης: «Εμείς τότε…, εμείς τότε…, εμείς τότε…» Κλείνει το τηλέφωνο. Γυρίζει στον επιβάτη του. Απολογείται για τις φωνές και επιστρέφει στο δίκιο του. «Μα είναι δυνατόν! Εμείς τότε…, εμείς τότε…, εμείς τότε…» Ο Θοδωρής τον ακούει. Και στο τηλέφωνο και στην απολογία και στην αγανάκτηση. Είναι εξαιρετικός ακροατής ο Θοδωρής. Όπως κάθε άνθρωπος που έχει αληθινά πολλά να πει, ξέρει τί σημαίνει να ακούς. Σίγουρα η ευφυία του και η συνεχής του σκέψη θα τον φέρνουν γρήγορα να παρέμβει ή και να βαρεθεί με ένα θέμα που δεν αποτελεί πρόκληση. Αλλά ο ταξιτζής μόνο βαρετή περίπτωση δεν είναι. Και τότε ο Θοδωρής κάνει μια πρόταση στον αγανακτισμένο πατέρα-οδηγό:

«Κι αν όταν μιλήσετε με το γιο ...