Όμορφες οι στοίβες με τα μπερδεμένα ρούχα.

Δικά μου, δικά σου, των παιδιών...

Πολλά γυρισμένα το μέσα-έξω και πεταμένα ανάκατα.

Για να είναι βέβαιο ότι φορέθηκαν πρόσφατα.

Και με βιασύνη.

Τη βιασύνη αυτή που δε σου αφήνει χώρο να ενδιαφέρεσαι ούτε για όσα σε ενδιαφέρουν πολύ.

Όπως την αγωνία σου.

Την αγωνία ότι το καλοκαίρι αυτό μοιάζει λιγότερο με διακοπές και περισσότερο με συνέχεια...

Αυτή τη βιασύνη αγαπώ.

Κοιτάω το ρολόι.

Πέντε το απόγευμα.

Δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Πάω να ξαπλώσω.

Χωρίς ...