Δε ξέρω γιατί η ιστορία ξεκινάει πάντα από εκείνον τον πεζόδρομο. Ακόμα και τώρα, σε αυτή την αυλή δίπλα στο κύμα. Η νύχτα σήμερα είναι πιο συμπαγής από ποτέ. Τα κεφάλια γυρίζουν ψηλά. Οι κουβέντες βγαίνουν σαν προσευχές.

- Πού πανε οι ψυχές;

- Γίνονται αστέρια.

- Τα αστέρια είναι αέρια σώματα που διατηρούν τη μάζα τους λόγω της βαρύτητας. Αλλά ναι, συμφωνώ ότι οι ψυχές πανε στον ουρανό.

- Εγώ λέω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα αστέρι. Και όταν πεθάνει ο άνθρωπος αυτός, το αστέρι του εκρήγνυται!

- Αυτά είναι τα πεφταστέρια.

Έχει στολίσει το μαύρο της με τόσο φως η νύχτα αυτή. Εκεί πάνω όλα στέκουν αναλλοίωτα. Μια σταθερά που σε κάνει να νιώθεις ταπεινός χωρίς να σε ταπεινώνει. Σου θυμίζει ότι είσαι μικροσκοπικός χωρίς να σε συνθλίβει. Ακόμα και από εδώ, εγώ επιστρέφω στον πεζόδρομο. Τότε που δεν ήταν ακόμα πεζόδρομος. Όταν ήταν δρόμος διπλής κατεύθυνσης, από εκείνους που δεν χωράνε ούτε μία. Αριστερά και δεξιά στενά πεζοδρόμια. Ένα πέρασμα από τα δικαιωματικά περήφανα αρχαία μνημεία που σε καθηλώνουν μέχρι τις κοινότυπες καφετέριες που υπόσχονται παρέα, θέα και ίσως σκιά.

Τα φωτάκια στα γύρω σπίτια μοιάζουν με τα αστέρια της νύχτας μου. Πίσω από κάθε “αστέρι”, μια ζωή. Επιλογές, ατυχίες, ελπίδα, πόσοι καβγάδες, γενέθλια, αγωνία, σχέδια για ταξίδια, σίγουρα κάποιες ακυρώσεις, προσδοκίες, έγνοια για το μεσημεριανό. Αλήθεια, πόσοι να τρώνε γύρω από το κάθε τραπέζι; Να είναι οι στιγμές περισσότερες από τις προσδοκίες; Οι καβγάδες από τα γενέθλια; Τί θα μαγειρέψουνε αύριο; Έχει μια γοητεία η αδιακρισία αυτή. Σα να θες να κάνεις ...