Η ουρά δεν είναι μεγάλη. Η ζέστη είναι μεγαλύτερη. Πάλι τελευταία στιγμή το άφησα. Πάλι να παρακαλάς τον υπεύθυνο να δείξει κατανόηση. Λες και έχει για να δείξει. Άστο…

Ευτυχώς όντως η ουρά δεν είναι μεγάλη. Αλλά σήμερα και έναν να είχα μπροστά μου, Γολγοθάς θα μου φαινόταν.

Κοίτα να δεις…

Έναν έχω.

«Ένας ίσον κανένας.» Τα μαθηματικά του παππού αλάνθαστα! Α ρε παππού… Πού σε θυμήθηκα τέτοια ώρα. Η πιο χαρούμενη σκέψη που πέρασε από το νευριασμένο μου μυαλό εδώ και καιρό. Γυρνάω στον «έναν» μου. «Ένας ίσον κανένας»!  

Ο δικός μου Κανένας, λοιπόν. Τον κοιτάω όσο περιμένω να ανοίξει η πόρτα του γραφείου. Δεν έχεις πολλές επιλογές σε τέτοια μέρη. Εσύ και οι τοίχοι. Και οι τοίχοι είναι πάντα γκρι. Στο γκρι έχουν καρφιτσώσει ανακοινώσεις. Όλες τις ανακοινώσεις τις έχω αποστηθίσει από ώρα. Και το κινητό δεν πιάνει. Αποκλείεται να συμβαίνει επίτηδες αυτό. Όποιος κρατικός μηχανισμός ακόμα καρφιτσώνει ανακοινώσεις, αποκλείεται να έχει επενδύσει σε συστήματα παρεμβολής του σήματος κινητής τηλεφωνίας για καλύτερο έλεγχο των όσων περιμένουν με τα ληγμένα διαβατήριά τους.

Κάπως έτσι η ουρά γιγαντώνεται. Ο Κανένας γίνεται το κέντρο του γκρι κόσμου μου, για όσο είμαι εδώ. Για πόσο λες; Χα … Δε ξέρω. Δύσκολο. Γιατί ξέρω ότι δε ξέρω. Αυτό με τσακίζει. Συνήθως απλά νομίζω ότι ξέρω. Τουλάχιστον μέχρι να βρω το λάθος στη σκέψη μου ή στη συμπεριφορά του άλλου. Μέχρι να σηκωθεί η προσδοκία για να κάτσει η απογοήτευση. Λες και είναι δεδομένη η παλαιότητα της τελευταίας και η νεότητα της πρώτης. Και εγώ σα δεδομένη τη νιώθω ...