Άλλαζαν βιτρίνα και έφτιαχναν την αποθήκη στο ελιτίστικο «Γόβα Μπαλέτο» στο κέντρο της Αθήνας.

- «Μόνο στο τέλος των εκπτώσεων μπορούμε να μπούμε εκεί» σχολίασε η Λάνα. 

Και τους αρκούσε αυτό. Στα 20 δε σε νοιάζει να μπεις και πιο συχνά. Έχεις άλλα να κάνεις. 

Η Λάνα είχε ένα φίλο από τη σχολή που θα βοηθούσε στην «αναδιάρθρωση της αποθήκης». Δηλαδή στο κουβάλημα. Αλλά δεν τον πείραζε. Γιατί του έδινε μοναδικές «δυνάμεις» ΑΥΤΌ το κουβάλημα! Μπορούσε να «ανέβει στα μάτια της». Πράγμα δύσκολο όσο και πολύτιμο!  

- «Μπράβο ρε  Ντίνο. Γι’ αυτό σ’ αγαπάω. Γιατί προσπαθείς! Και είναι μαγική αυτή η προσπάθεια!»

Εννοείται ότι ο Ντίνος είχε ακούσει μόνο το «σ’ αγαπάω». Και ευχόταν να είναι τα τελευταία λόγια που θα ακούσει στη ζωή του! Α, ευχόταν και κάτι άλλο: να μην πει «και εγώ σε αγαπάω». Γιατί σίγουρα θα κατέστρεφε ό,τι πιο όμορφο του είχε συμβεί. Κι ας του έτυχε με τη βρώμική του φόρμα, μέσα στη σκόνη μιας αποθήκης, στο τέλος των εκπτώσεων. Για να είναι σίγουρος ότι δε θα αυτονομηθεί το στόμα του, το κράτησε απασχολημένο και, γυρνώντας στην Τίνα, τη ρώτησε όσο πιο ανέμελα του επέτρεπε το εγκεφαλικό ευτυχίας που μόλις είχε βιώσει:

- «Εσύ Τίνα πόσο είσαι; 39-40;» 

- «Σιγά μην ήρθα και από τα ΚΑΠΗ μέσα εντελώς ρε Ντίνο!» απάντησε η κολλητή του έρωτά του.

- «Νούμερο στη γόβα εννοούσα...» διευκρίνισε ο ταλαίπωρος ο Ντίνος που φοβόταν κάθε ενδεχόμενη γκάφα που θα χαράμιζε τις νεοαποκτηθείσες μαγικές του δυνάμεις. 

Τίνα! Από τη γιαγιά της την Αθηνά. Το ένωσε με το Αθήνα και η γιαγιά ...