Η μαμά και ο μπαμπάς κόλλησαν κόβιντ. Αυτό που όλοι φοβόμαστε, ήρθε σπίτι. Η πόρτα του δωματίου τους είναι κλειστή. Βγαίνουν μόνο για λίγο και μόνο με μάσκα άνθρακα. Αυτή που νιώθεις ότι σε πνίγει. Η μαμά κλαίει συχνά και χωρίς λόγο. Κανονικά η μαμά δεν κλαίει συχνά. Και σίγουρα όχι χωρίς λόγο. Μας λέει ότι είναι εξαντλημένη. Αρκετός λόγος είναι αυτός. Αν βάλεις και το φόβο… Γιατί νομίζω ότι η μαμά φοβάται. Νομίζω πιο πολύ φοβάται, ότι φοβόμαστε εμείς. Φοβάμαι όταν φοβάται η μαμά. Φοβάμαι πολύ. Γιατί η μαμά δεν πρέπει να μας κάνει ούτε μία αγκαλιά. 

Φοβάμαι όμως και κάτι άλλο…Φοβάμαι που λένε ότι και να γίνεις καλά από τον κόβιντ, κινδυνεύεις να χάσεις τη γεύση σου και την όσφρησή σου. Ακούγεται σαν απειλή. Πώς είναι η ζωή χωρίς γεύση; Άνοστη; Πώς είναι οι γιορτές χωρίς μυρωδιές; Άοσμες; Πρέπει να το παλέψουμε αυτό. Όσο οι επιστήμονες θα ψάχνουν θεραπείες, όσο οι κυβερνήσεις αποφασίζουν για τα μέτρα, εμείς έχουμε μια αποστολή. Παίρνω την μικρή μου αδερφή και κλεινόμαστε στην κουζίνα. Θα φτιάξουμε κουλουράκια και θα μυρίσει το σπίτι όλο!

Η συνταγή είναι από την πόλη του μπαμπά. Μια πολύ… νόστιμη πόλη. Εκεί, κάθε μπαχάρι είναι ντόπιο, κάθε γλυκό χειροποίητο, κάθε λαχανικό από τον κήπο… Στην πόλη αυτή άργησε να φτάσει ο ιός. Πριν δέκα μέρες που πήγαμε εκδρομή, δεν είχε ακόμα κολλήσει κανείς. Νιώσαμε ξανά «όπως παλιά». Φορούσαμε μάσκα βέβαια, αλλά δεν ζούσαμε μόνο με μια οθόνη. Είδαμε δέντρα, παίξαμε χαρτιά με συγγενείς, η μαμά και ο μπαμπάς ήπιαν το κρασί ...