​Ήταν κάθε φορά, με κάθε καιρό, η κυρά η Θάλασσα.

Μάνα την ένιωθε ο κόσμος όλος, έτσι που σαν από τα σπλάχνα της να γεννηθήκαν όλα. Έτσι που όλους τους αγκάλιαζε και για όλα εκείνη φρόντιζε. Έτσι που πάντα συγχωρούσε και πόνο εκείνη σαν να μη λογάριαζε. Έτσι που αν και κάπου, κάποτε φουρτούνιαζε, πάλι μετά λάδι γινόταν. Για να την ξέρουν και να τη θυμούνται γαλήνια, όμορφη, μα και σοφή. Γιατί θέλει πολλή σοφία το να καταλαγιάζεις τις φουρτούνες σου.

Τόσο πολλές ήτανε οι χάρες της, που της έπρεπε τον καλύτερο να βρει για ταίρι και το ήξερε. Διάλεξε λοιπόν τον Βασιλιά Ήλιο για σύντροφό της.

Βασιλιά τον ήξερε ο κόσμος όλος, έτσι που εκείνος έδινε πνοή σε όλα όσα ήταν για να  ζήσουν στον κόσμο αυτό. Έτσι που όριζε τα τυχερά και τα άτυχα σε κάθε τόπο και κάθε εποχή. Έτσι που ακόμα κι αν έλειπε τις νύχτες όλες, επέστρεφε πάντα να σύρει τη ζωή στο φως το πρωί. Για να θυμούνται όλοι τη δύναμη, την απεραντοσύνη και το μεγαλείο του. Γιατί θέλει πολλή δύναμη να κάνεις κάθε μέρα μια νέα αρχή.

Τόσο πολλές που ήταν οι χάρες του, του άξιζε την καλύτερη να βρει για σύντροφό του και το ήξερε. Διάλεξε λοιπόν τη Μάνα Θάλασσα για ταίρι του.

Την ήξερε την ομορφιά και τη σοφία της Θάλασσας ο Ήλιος. Αυτός, εξάλλου, τα ήξερε όλα. Καλόπιανε το χιονιά και τα σύννεφα για να μεγαλώνουν τα καλοκαίρια να μπορεί να την κοιτάει πιο πολύ και να τη στολίζει με το φως του το λαμπρό.

Και ...