«Κάτσε, γιατί  εδώ πάμε για μεγάλη ήττα. Πιο πολλοί μιλάνε για τον πάτο παρά για την επιφάνεια. Πιο πολύ διεκδικεί η πτώση παρά η απογείωση. Πιο πολύ μυαλό, πιο πολλή ψυχή. Δηλαδή ζητάει τα πάντα τα σημαντικά τα όσα έχουν σημασία.»

Έτσι τις ξεκινούσε τις κουβέντες του. Σαν να σύστηνε αγαπημένες του κυρίες σε κοινό. Από την πρώτη φορά που τον άκουσα μαγεύτηκα. Δε μου έβγαζαν νόημα όλα όσα έλεγε. Θα ήθελα, αλλά δε μου έβγαζαν. Ή πάντα φοβόμουν πως δε μου έβγαζαν το σωστό νόημα. Και εκείνος, γλυκά σοφός, μου εξηγούσε ότι:

«Δεν υπάρχει σωστό νόημα σε μια ιστορία. Σωστό είναι μόνο το νόημα που θα της δώσει αυτός που θα την ακούσει. Αρκεί να της επιτρέψει να περάσει από μέσα του βαθιά και να γίνει δικιά του.» 

Έτσι αφέθηκα να ακούω και, καθησυχασμένος πια, να αγωνιώ. Όχι για το νόημα, αλλά για το μην και δεν αφήσω τις πύλες ανοιχτές. Και εκείνος συνέχιζε την αφήγηση:

«Κάτσε, γιατί βάρυνε πολύ το βλέμμα. Βγαίνει σκυφτό. Χαμηλωμένο. Να κοιτάει κάτω. Το πιο κάτω από μας. Κάτσε, γιατί κουράστηκε πολύ η ανάσα. Ακούγεται αχνή. Σα να τελειώνει. Σαν να μην έχει λόγο να βγει. Σαν να μην έχει Λόγο να αρθρώσει.

Ώπα παιδιά. Να το αλλάξουμε αυτό. Πρώτα να το σταματήσουμε. Μετά να το αλλάξουμε. Και ύστερα να το θυμόμαστε όπως, όσο και όταν του πρέπει. Δεν είναι για να τα πετάς τέτοια βάρη. Είναι για να τα ’χεις να ακουμπάς όταν πας να πέσεις. Σα βράχια στην ξηρά. Να ’χεις να ξαποσταίνεις. Να σκεφτείς. Πού ήσουν, ...