Πρώτη η τέχνη λείπει σε αυτό που ζούμε. Σαν να μένουν κάπου κρυμμένες τόσες ανάσες μας και θα βγουν όταν επιστρέψει η ζωή μας. Μέχρι τότε λόγος, μουσική, εικόνα… δε φτάνουν σε εμάς όπως τα αγαπάμε, όπως τα έχουμε ανάγκη. Κοίτα τώρα να δεις κάτι περίεργο μέσα σε όλα αυτά… Δίπλα στα τόσα που δεν είναι πια όπως τα ξέραμε, μία μορφή λόγου, η δημοσιογραφία, ξαναβρίσκει μια γοητεία χαμένη. Πρακτικά είναι η δίοδος μιας πληροφορίας που διαμορφώνει τις ζωές μας πια. Αλλά είναι και κάτι πολύ περισσότερο. Τα ρεπορτάζ, οι γνώμες, τα χρονογραφήματα, ακόμα κι αν χρειάστηκε να γραφτούν από το σπίτι, έγιναν η μόνη καινούργια πνευματική δημιουργία που φτάνει στα χέρια μας όπως πριν. Όσο οι τέχνες αναγκάστηκαν να σωπάσουν, η δημοσιογραφία «έμεινε ανοιχτή» 24/7. Έτσι έγινε ξανά παρέα, ιστορία, γνώση, καθημερινότητα. Και από όσα χάσαμε, αυτά μας στοίχισαν πιο πολύ.

Πριν ένα χρόνο κάναμε την τελευταία συνάντηση του Να Μου Γελλάς χωρίς μάσκες και χωρίς οθόνη. Καλεσμένος ήταν ο Σωκράτης Τσιχλιάς, ο δημοσιογράφος που έχει βάλει τη σφραγίδα του σε ό,τι αξίζει να διαβάσουμε στον Ελληνικό τύπο τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες. Είχε διαλέξει για θέμα της συνάντησής μας: «Τη δημοσιογραφία μετά την κρίση, την εποχή του ίντερνετ». Δε ξέραμε τότε πώς θα ορίζαμε την «κρίση» ένα μήνα μετά. Και έτσι, μέσα στην όμορφη άγνοιά μας, κάναμε με δέκα συνδρομητές του Να Μου Γελλάς μια συναρπαστική κουβέντα με τον Τσιχλιά. Θα μου επιτρέψετε να τον αποκαλώ στην αφήγηση αυτή ...